مدح و ولادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه
امشب خـبـر ز عـالـم بـالا رسیـده است زیـبـاتـرین سـتـارۀ دنــیـا رسـیـده است امشب حکیمه باش و ببین پورعسکری با هـیـبت و شمـایل طاهـا رسیـده است در او خـلاصه گشتـه خِصال پــیـمبران موسی رسیده است،مسیحا رسیده است جـبـریـل با هـزار فـرشـتـه از آســمـان کـرده نـزول، بهـر تمـاشـا رسیده است امشب دلم به مـأذنه این گـونـه داد اَذان عَجِّل عَلی ظُهُــورکَ یا صاحبَ الزّمان درپیش سَرو قامت تو،تا شدن خوش است در فصل غیبت تو شکیبا شدن خوش است دست کـسی به دامـن نـرجـس نمی رسد وقتی صدف به گوهر یکتا شدن خوش است روزی امـیـرزاده و روزی کـنـیـز شـد حالا عروس حضرت زهرا شدن خوش است ما ذرّه ایم و کار شما ذرّه پـروری است در زیر آفـتاب تو پیدا شدن خوش است وقتی شـناسـنامۀ ما مُـنـتـسَب به توست در سایه سار مهر تو معنا شدن خوش است هـر کس شـنیــد نام شـما را قـیـام کـرد در راه بـنـدگیّ تو آقـا شدن خوش است درشرح وصف تو چه برآید از این زبان؟! عَجِّل عَلی ظُـهـُورکَ یا صاحبَ الزّمان ای که کرم سجیّه و لطف است عادتـت بــالاتـر اسـت از هـمه عـالـم سـیـادتت حالا هزار و یکصد و هفتاد و هشت سال بــگــذشته ای عـزیـز خـدا از ولادتـت غائب شدی اگـرچه تو در پـشت ابـرها هـر دم رسیـده است به دل ها عـنـایـتت هر صبح؛ وعدۀ من و تو در دعای عهد هـر عصر جـمعه زمـزمه های زیارتت آقــا سـلام مـا بــه رکـوع و سـجـود تـو آقــا درود بـر تــو و ذکـر و عـبـادتــت کِی میرسد ندای أنا المَهدی ات به گوش؟ بـالاتـر از تــمـام عَـلـَم هـاسـت رایـتـت کانون عدل و داد شود با تو این جهـان عَجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان بار فـراق یـوسف زهـرا کـشـیـدنی ست گر وصل او به جان بخَرم من،خریدنی ست ای آنکه طعنه میزنی؛آقای تو کجاست؟ روز ظهـور مـنجـی عـالم رسیدنی ست آن روز ذوالـفـقــار عـلـی دست او بود یعنی که رنگ از رُخ کافر پریدنی ست یا فارس الحجاز!، من از مشهد الـرّضا بیـتی بیـاورم ز شفـق، که شنیــدنی ست (سوگند می خورم گل باغ تو چیدنی ست چـشـم سیاه و خیمۀ سبز تو دیدنی ست) ای آخـرین امــام مـن، ألـغــوث ألاَمـان عَـجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الزّمان وقتی که نیستی تو، خزان است روزگار وقتی که می رسی، همه جا می شود بهار تقصیر ماست این که بیابان نشین شدی محــروم مانـده ایم ز درک حضور یـار ما از چه نـیـستـیم شب و روز یاد تو؟! وقـتی که هست أفـضـل أعـمـال انتظار وقتی که بیست مرتبه حج رفت،کسب کرد إذن طـواف خـیـمـۀ تو، پـور مـهـزیـار آقــا چقـدر جمــعه گــذشت و نــیـامدی! دیگـر نـمـانـده است بــرای دلی قــرار این اشک ماست کز غم هجران شده روان عَجِّل عَـلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان ای هر غــریـبـه ای هـمه جـا آشنـای تو ایـن بـنـد را مـدیـنــه سـرودم بـرای تو این شهر بوی غربت خـورشید می دهد این کـوچـه هـاست مـنتـظـر ردّ پـای تو رفـتـم به پـشت پنجـره های بقـیع و بعـد خواندم به اشک چشم زیارت به جای تو گـویــا هــنوز مـادر تــو درد می کِــشـد در بستـر است چــشـم به راه دوای تـو وقتی کِشی ز قــبـر تن آن دو را بـرون بـاشیــم کــاش ما هــمه زیـر لَـوای تـو ای شـاد از ظهـور تو بانـوی بی نشــان عَجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان ای مظهــر صفـات خـدا أیـهــا العـزیـز بی تو چه عیدی و چه عزا؟!، أیها العزیز! امسال نیـز نیـمـۀ شعـبـان رسید و رفت مـجـلـس تـمـام گـشت، بیـا أیها العزیز! تو خود کریم هستی و از نسل ذوالکِرام پُـر کـن دو دست خـالی ما أیها العزیز! یک نَظرَۀ رَحیـمَه بر این قـلب پر گنـاه کــافی ست با نگــاه تو، یا أیهـا العزیز! فرموده اند نــیــمۀ شعبــان بگو: حسین مـا را ببـر به کـرب و بـلا أیها العزیز! یک روضه از اسارت زینب بیا بخوان عَجِّـل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الـزّمان |